Verslaafd

Hij speelt de hele dag door haar hoofd. Haar eerste gedachte is voor hem, haar laatste voor het slapengaan ook. Ze hoort hem roepen, in de verte en dichtbij. Ze ziet hem in haar dromen en in haar waken. Ze kan hem ruiken, zelfs proeven als zij goed haar best doet.  Ze sluit haar oren en haar ogen. Luistert niet, wil niet luisteren. Of is de verleiding  te groot?

Daar ligt hij. In al zijn glorie. Zo voor het grijpen. Haar hand beweegt zijn kant op. Hij glimt en verleidt. Zij biedt weerstand, strijdt,  wil niet toegeven maar laat zich versieren en denkt: ‘Dit is echt de laatste keer.’ In één beweging verdwijnt hij in haar mond:  die verrekte kersenbonbon.

Overvallen

De bel. Ze opent de voordeur en kijkt in de ogen van haar jeugdliefde.  Een bekende stem legt uit:  “Sorry hoor, voor dit onverwachte bezoek. Maar ik ben zo blij dat ik je gevonden heb. Vraag me al zolang af hoe het jou is vergaan de afgelopen 15 jaar.” Ze gaat hem voor naar binnen. “Kopje koffie?”  Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zit hij daar. Aan haar keukentafel verhalend over hoe moeilijk hij het vond toen zij na hun schooltijd de relatie beëindigde en hoe het leven hem daarna niet meer wilde toelachen. “Kom even naast me zitten,” zegt hij zacht. Ze voelt zich schuldig, aarzelt en denkt:  ‘Nee, dat niet!’  Het is haar laatste gedachte.

De laatste keer

Ik stop met geloven dat beloften oprecht gemeend zijn.
Ik stop met denken dat afspraken nagekomen worden.
Ik stop met hardlopen voor zinloze zaken.
Ik stop met investeren in kansloze contacten.
Ik stop met wachten op antwoorden die niet komen.
Ik stop met hopen dat het kwartje valt.
Ik stop met altijd attent zijn.
Ik stop met initiatieven nemen.
Ik stop met vallen in bodemloze putten.
Ik stop met uitleggen, verwachten, verbazen en verwoorden.
Ik stop met trekken aan dat dode paard.
Ik stop ermee. Dit is de laatste keer.

Ik ben gestopt met denken dat ik dit alles kan.
Want die laatste keer zal nog lang op zich laten wachten.
Die allerlaatste keer, voor ik er echt mee stop.

Familiegeheim

29 is ze. En hij 35. Gelukkig samen. Toch ontbreekt er iets aan hun geluk. Kinderen. Na jaren tobben kiezen zij nu weloverwogen voor een onbekende donor. Hun kinderwens gaat kort daarop in vervulling. Zij is een geweldige moeder, hij een fantastische vader. Niemand kent hun kleine geheim.

62 is ze. En zij zijn 31 en 29. Zo verschillend en toch echte zussen. Twee prachtige meiden met een eigen gezin. Toch kennen zij nog altijd de waarheid niet. Kansen genoeg gehad, maar nooit was daar hét moment. Niet toen ze klein waren, niet in de puberteit, niet toen zij trouwden. En ze weet, niet wordt nooit. Zij is een geweldige oma, hij een fantastische opa. Niemand kent hun grote geheim.

Sleutel tot succes

Directiesecretaresse, mijn eerste baan bij een bedrijf waar mannen de cultuur bepaalden. Van de vrouwvriendelijke directeur kreeg ik direct het volste vertrouwen en de nodige verantwoordelijkheid. Niet slecht voor een jong dametje.
In die mannenwereld bleek ik al snel een succes. Zodra ik mijn kantoor verliet, stonden de mannen op de gang. Ik werd overladen met complimentjes en kreeg blozend veel aandacht. Zeker wanneer ik de directeur voor de zoveelste maal van koffie ging voorzien, was het een drukte van belang bij de koffieautomaat.

Dankzij opmerkingen als ‘Wat doe jij dat goed, meisje’ en ‘Lieverd, doe mij een bakkie’ begreep ik dat de directeur mij de sleutel tot succes in handen had gegeven. Die van het verse kopje koffie. Gratis.

Zo'n man

Er wandelt een man de tuin in. Een mooie man. Lang, blond, goed gekleed, zonnebril in het haar en een glimlach om de mond. In een paar seconden is hij bij de achterdeur en stapt hij over de drempel mijn wereld binnen. Zijn opvallend blauwe ogen verwarmen direct mijn hart. Ik voel twee sterke armen om me heen, een hand kroelt snel door mijn haar en zijn vrolijkheid neemt bezit van mij. ‘Alles goed?’ Zonder het antwoord af te wachten hoor ik hem de trap op gaan. Een moment later is hij terug. Ik kijk naar hem en herken de ogen van mijn moeder, de bewegingen van mijn jongste broer in het kind dat een man is geworden. Mijn zoon.

Geplaatst door #rebel ma, juni 11, 2012 18:16:13

Heerlijk.... Ik hoop dat zelfde gevoel te hebben over een jaartje of 16.... -wat klein is wordt snel groot-

Geplaatst door Venus wo, mei 02, 2012 23:37:54

Mooi, herkenbaar. Ik hoor soms mijn broers praten in de stemmen van mijn zoons.

Geplaatst door CopyKoppie wo, maart 21, 2012 23:19:29

Dag Marloes, Ja klopt. Mooi om mee te maken. Bedankt voor jouw reactie(s).

Geplaatst door Marloes wo, maart 21, 2012 21:30:14

Telkens als je denkt dat je nu wel weet waar ze het meest op lijken, doen of zeggen ze iets waardoor je die mening weer helemaal moet herzien. Zo blijven ze ontroeren.

In vertrouwen toevertrouwd

Soms word ik ermee geconfronteerd. Zomaar ineens, volkomen onverwacht. Dit keer was het blog van Teetjemineetje de aanleiding. Een prachtig, krachtig verwoord verslag. Ik lees het. Ademloos, terwijl ik een traan over mijn wang voel glijden. Herinneringen dringen zich op. Van het eerste verwachtingsvolle moment en mijn moeder haar blijdschap tot de nare leegte in huis en huwelijk.
Het gekke is, ik heb het steeds geweten. Het kon niet goed gaan. Ik voelde het in iedere vezel. Maar hoop doet leven. Al was dat leven mijn tweeling niet gegund. Van die twee kleine meisjes moest ik halverwege de zwangerschap afscheid nemen. Van het huwelijk daarna. Beide gebeurtenissen waren een opluchting. Er was te veel te vaak pijn.
En toch, soms…

Geplaatst door Marloes za, februari 25, 2012 17:51:31

Een gebaar, een woord, een geur, kleine dingen kunnen een berg emotie veroorzaken. Krachtig kunnen verwoorden is niet iedereen gegeven.

Geplaatst door martien zo, februari 12, 2012 15:18:11

Herinneringen, mooie en kwade, ze blijven, verdringen werkt tegendraads, tijd heelt, dat de tijd je wordt gegeven, praten en schrijven ook.

Geplaatst door Marianne zo, februari 12, 2012 14:55:34

Zo'n kort stukje en het maakt zoveel indruk.



De ballen!

Daar sta je, de mooiste boom in het bos. Bewonderend volgen de andere bomen hoe jij groeit en bloeit. Het is bijna kerstfeest en de ballen komen er aan. Duwend en dringend willen zij jou versieren. Alleen jou, want jij bent de mooiste, de stoerste, de sterkste. Schitterend en schetterend springen zij in jouw takken. Op zoek naar de beste plek, om te pieken en te stralen. Je schudt je takken en geeft elke bal een mooie hangplek. Zij zijn blij, want zij hangen in de mooiste boom, op de beste plek. En iedereen kan het zien!
Je begint topzwaar te worden. Je takken zakken door en je wortels zetten zich schrap. De ballen blijven glimmen en zich spiegelen aan elkaar. Zij zien niet hoeveel moeite het jou kost om de ballen hoog te houden. Nee, zij blijven gebruikmaken van jouw groei en bloei en zijn te druk met elkaar aftroeven en in beeld blijven.

Nu begin je uit balans te raken. Sommige ballen schrikken en laten zich vallen. Hopend dat de scherven nieuw geluk brengen. Andere verlaten je om op zoek te gaan naar een betere boom. Slechts een handvol ziet jouw pijn en doet zijn best om je te verlichten en tot nieuwe bloei te brengen. Dat zijn geen ballen meer, dat zijn je vrienden. En tegen de rest kun je maar één ding zeggen: de ballen!

Een stoere, sterke, mooie vrouw gaf mij deze inspiratie. Met liefde voor haar geschreven.

Geplaatst door martien za, februari 25, 2012 21:20:55

Knap gevonden. Vrienden voor het leven hebben pas ballen.

Uit het diepe (2/2)

Ze valt, eindeloos. De onthutste man op grote hoogte achterlatend. Zijn stem sterft langzaam weg. De roep van de zee wordt luider. In een opwelling spreidt zij haar armen. Vleugels van licht ontvouwen zich. Gedragen door de wind, bevangen door verlangen vlindert zij over het wateroppervlak. Rakelings langs herinneringen. Mooie en minder mooie, geestige en naargeestige. Eindelijk ziet zij zichzelf. In al haar puurheid.

Liefde omringt haar. Niets is meer belangrijk. Niets geeft haar vrijheid. En niets houdt haar vast. In een innige omhelzing. Nu voelt zij de koesterende warmte die zij zo heeft gezocht. Die onvoorwaardelijke liefde die hier zo vanzelfsprekend is. De zee zingt het lied van haar hart. Helena glimlacht, zij is uit het diepe. Voor altijd.

Geplaatst door Peter zo, februari 12, 2012 22:31:22

dat zo lelijk zo oneindig mooi kan worden. Dank je wel voor het delen.

Peter (@heerenleed)
http://petersspinsels.blogspot.com