De bel. Ze opent de voordeur en kijkt in de ogen van haar
jeugdliefde. Een bekende stem legt uit: “Sorry hoor, voor dit onverwachte bezoek. Maar
ik ben zo blij dat ik je gevonden heb. Vraag me al zolang af hoe het jou is
vergaan de afgelopen 15 jaar.” Ze gaat hem voor naar binnen. “Kopje koffie?” Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is
zit hij daar. Aan haar keukentafel verhalend over hoe moeilijk hij het vond
toen zij na hun schooltijd de relatie beëindigde en hoe het leven hem daarna
niet meer wilde toelachen. “Kom even naast me zitten,” zegt hij zacht. Ze voelt
zich schuldig, aarzelt en denkt: ‘Nee,
dat niet!’ Het is haar laatste gedachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten