zondag 12 februari 2012

In vertrouwen toevertrouwd

Soms word ik ermee geconfronteerd. Zomaar ineens, volkomen onverwacht. Dit keer was het blog van Teetjemineetje de aanleiding. Een prachtig, krachtig verwoord verslag. Ik lees het. Ademloos, terwijl ik een traan over mijn wang voel glijden. Herinneringen dringen zich op. Van het eerste verwachtingsvolle moment en mijn moeder haar blijdschap tot de nare leegte in huis en huwelijk.
Het gekke is, ik heb het steeds geweten. Het kon niet goed gaan. Ik voelde het in iedere vezel. Maar hoop doet leven. Al was dat leven mijn tweeling niet gegund. Van die twee kleine meisjes moest ik halverwege de zwangerschap afscheid nemen. Van het huwelijk daarna. Beide gebeurtenissen waren een opluchting. Er was te veel te vaak pijn.
En toch, soms…



Geplaatst door Marloes za, februari 25, 2012 17:51:31
Een gebaar, een woord, een geur, kleine dingen kunnen een berg emotie veroorzaken. Krachtig kunnen verwoorden is niet iedereen gegeven.
Geplaatst door martien zo, februari 12, 2012 15:18:11
Herinneringen, mooie en kwade, ze blijven, verdringen werkt tegendraads, tijd heelt, dat de tijd je wordt gegeven, praten en schrijven ook.
Geplaatst door Marianne zo, februari 12, 2012 14:55:34
Zo'n kort stukje en het maakt zoveel indruk.


woensdag 1 februari 2012

De ballen!

Daar sta je, de mooiste boom in het bos. Bewonderend volgen de andere bomen hoe jij groeit en bloeit. Het is bijna kerstfeest en de ballen komen er aan. Duwend en dringend willen zij jou versieren. Alleen jou, want jij bent de mooiste, de stoerste, de sterkste. Schitterend en schetterend springen zij in jouw takken. Op zoek naar de beste plek, om te pieken en te stralen. Je schudt je takken en geeft elke bal een mooie hangplek. Zij zijn blij, want zij hangen in de mooiste boom, op de beste plek. En iedereen kan het zien!
Je begint topzwaar te worden. Je takken zakken door en je wortels zetten zich schrap. De ballen blijven glimmen en zich spiegelen aan elkaar. Zij zien niet hoeveel moeite het jou kost om de ballen hoog te houden. Nee, zij blijven gebruikmaken van jouw groei en bloei en zijn te druk met elkaar aftroeven en in beeld blijven.

Nu begin je uit balans te raken. Sommige ballen schrikken en laten zich vallen. Hopend dat de scherven nieuw geluk brengen. Andere verlaten je om op zoek te gaan naar een betere boom. Slechts een handvol ziet jouw pijn en doet zijn best om je te verlichten en tot nieuwe bloei te brengen. Dat zijn geen ballen meer, dat zijn je vrienden. En tegen de rest kun je maar één ding zeggen: de ballen!

Een stoere, sterke, mooie vrouw gaf mij deze inspiratie. Met liefde voor haar geschreven.

Geplaatst door martien za, februari 25, 2012 21:20:55
Knap gevonden. Vrienden voor het leven hebben pas ballen.