Oma

Haar lange haar wappert achter haar aan. Tegen de wind in fietst zij naar haar favoriete ontmoetingsplek. Daar kan zij zijn wie zij wil, lachen om de grappen van haar team en genieten van een cappuccino of een drankje aan de bar. Ze is er, parkeert haar fiets en wandelt naar binnen.

Dit clubhuis is haar tweede thuis. Iedere zondagmiddag, jaar in, jaar uit. Zij ziet haar dames zitten en glimlacht. Natuurlijk, allemaal hevig in discussie over de tactiek voor de komende wedstrijd. Niet dat dit veteranenteam vaak wint. Welnee, het gaat hier vooral om gezelligheid en vriendschap.

Zij staat langs de lijn, is zelf door een blessure uitgeschakeld, maar aanmoedigen kan ze als de beste. Naast haar staat een van de mannen. Aan zijn hand een meisje van net twee jaar oud. ‘Kijk lieverd, daar loopt oma. Zwaai maar, daar gaat ze misschien beter van spelen.’

Ze schiet in de lach en ziet hoe het kleintje enthousiast zwaait naar een van de sporters. Tegelijkertijd voelt zij de aanwezigheid van de foto in haar tas. Oma, dat is zij ook. Alleen, ze heeft de baby nog niet gezien. De vader en moeder hebben ervoor gekozen om geen contact meer met haar te hebben. Het verdrietige gevolg van een al even treurige echtscheiding.

Het kleine meisje naast haar blijft vrolijk zwaaien en kijkt met grote ogen vol vertrouwen omhoog. ‘Oma’, zegt ze vragend. Ze slikt, tilt haar op en samen zwaaien ze naar de strompelende vijftiger die nog een poging doet om de bal te raken. De speelster struikelt, opa schiet in de lach, het meisje kijkt verbaasd en laat zich op de grond zetten. ‘Kom kleine meid, oma komt zo. Gaan wij samen met opa vast naar binnen.’ Ze pakt het kleine handje en leidt de peuter samen met haar opa naar het clubhuis.

Haar eigen kleindochter zal zij waarschijnlijk nooit zien, maar sommige dingen kunnen haar door niemand worden afgenomen. Het trotse gevoel van oma zijn en het gekreukelde fotootje in haar handtas.